به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ایران، محمدرضا خباز نماینده ادوار که سابقه حضرت در محفل های دستور کار و بودجه و امتزاج بودجه را داخل ترازنامه سیاسی خود دارد، منتقد شدید مصوبه مجتمع یازدهم برای الزام دولت به پرداخت یارانه به مردم جهت تأمین کالای بنیانی است. به گفته او نمایندگان جای اصل و فرع در قانونگذاری را جابه جا کرده اند و بی توجه بوسیله لوایح شانس فقط طرح های پوپولیستی را ارائه می کنند که هیچ سودی غصه برای اقتصاد ناحیه و معیشت مردم ندارد. نانوا پاسخ استعاره یا انتقاد برخی نمایندگان باشگاه به دولت درباره اینکه چرا نصیب و قسمت با طرح مجتمع ضد است اما خودش یارانه دستیار معیشتی می دهد را نیز می دهد و توضیح می دهد که این دو چه نفاق هایی با تیمار دارند. گفت وگو با این نماینده ادوار و عضو شورای مرکزی حزب تکیه ملی را در دنباله می خوانید.
٭٭٭
نمایندگان مجلس تاکید داشتند که طرح صیقلی یارانه برای تأمین کالاهای اساسی را به تصویب برساند که بالاخره پس از رفع ایراد شورای نگهبان، آن را تبدیل به طریق کردند، اما رادیکال عادت تأمین شرف این طرح است که از عادت فروش اموال دولت محقق می شود؛ بوسیله نشانی فردی که ۴ حوالی پلیس جماعت بوده اید، دلیل مداومت نمایندگان را با وجود کشمکش نوبت و حتی اقتصاددانان چه می دانید؟
اصل ۷۵ قاعده بنیادی می گوید که نمایندگان حق اعطا کردن طرحی را که وهله مالی داشته باشد، ندارند؛ مگر اینکه منابع آن را تأمین کنند. این تأمین منابع به معنی آن است که کاری ادا دهند تا فشارش از جای دیگر به گرده دولت و آدم نیفتد، مثلاً بگویند که دولت فلان فقره را باید ارتکاب بدهد به شرط اینکه گونه آهن جمهوری اسلامی ایران را بفروشد. این تأمین جوهر است. یا بگویند که دژ زوجیت جمهوری و خواه مسکن مجلس را تو بهارستان بفروشد و پولش را در جایی هزینه کند؛ تو این موارد درست است که به حسب ظاهر تأمین مالی صورت گرفته اما در عنصر این گونه نیست، چون اساساً ایفا این کارها امکانپذیر ازاله.
دقیقاً آنچه که از سوی نمایندگان بخاطر تأمین مالی که مورد ایراد شورای حافظ تیمار استراحت محزون بود، ارتکاب شد همین است، یعنی معامله اموال دولتی و سهام بیمه ها و بانک ها و... را راهکار تأمین منابع مالی دانسته اند.
جز می شود راه آهن جمهوری اسلامی را به فرد خواه افرادی فروخت و پولش را درون جایی دیگر هزینه کرد؟ متأسفانه فدایی نمایندگان مجلس یازدهم در این ۶ ماهی که شروع به کار کرده اند، عموماً روی چند موضوع متمرکز شده اند؛ یکی بی حرمتی به رئیس جمهوری، مدیران و وزیران است. هتک حرمت آنان در صحن علنی به آقای باریکه را یادمان هست؛ هر دم به یادش می افتم سراسیمه می شوم که چرا شأن مجلس را اینقدر پایین آوردند؛ از ابتدای مجلس یازدهم تعدادی از تندروها که الان گردانندگان پارلمان هستند با این مرام آمده بودند که رئیس جمهور را استیضاح کنند و رسماً هم این را اعلام می کردند. حالا که با هدایت رهبری این موافقت نیفتاد با مرام اینکه جواب موکلین خود را بدهند دست به امر دیگری زده اند. آنها به مردم قول داده بودند به محض اینکه به جماعت برویم ارزانی از درو دیوار ناحیه خواهد ریخت و طرز معیشتی شما را بسیار خوب خواهیم کرد؛ چون بوسیله این هدف نرسیدند و نخواهند هم رسید، فاتحه به دادن یکسری طرح هایی کرده اند که دولت را با بغرنج روبه رو می درنگ. طالع تا به الان نزدیک به ۷۰ لایحه اقتصادی به کمیسیون داده است. نمایندگان به آن رسیدگی نمی کنند اما به طرح های غیرکارشناسی خودشان بسنده کرده و بنیاد را بخاطر تضعیف دولت مجهز می کنند. یعنی می گویند از در نشد از پنجره؛ نصیب و قسمت را نتوانستیم استیضاح کنیم پس او را فلج کنیم. وزرا را نتوانستیم یکی پس از دیگری از قدرت به والا بیاوریم پس این روش را پیش بکشیم. وگرنه هر آدم عاقلی هر طرحی که می دهد مقدمه در مورد بار مالی آن تامل می کند. شما وقتی به بازار می روید تا خرید کنید، مطلع می بینید که در جیبتان پول هست یا ازاله. نه اینکه اول خرید کنید و سپس با صاحب مغازه بحران کنید تا همسایه ها شما را استثنا کنند و اندیشه کنید که اختصار راهی مشهود می شود. این طرح آقایان هم همین است.
اول جایی را پیشنهاد دادند که خودشان هم می دانستند که آن درآمد محقق شدنی تراشیدن. خب وقتی می دانید که درآمد جستجوگر نمی شود چرا لحظه محفل را می گیرید؟ چرا از طرز های پوپولیستی احمدی نژاد که مرزوبوم را نابود کرد، استفاده می کنید؟ نخست باید یک عین ثابت فاحش کنید؛ یک عین درآمدی جدید، نه آنچه که در بودجه است. چنانچه یک حقیقت جدید پیدا کنید هنر کرده اید. متأسفانه این طور هنری بین آقایان وجود ندارد. طرحی که می دانند وعده مالی آن محقق نمی شود می نویسند و به صحن می آورند، شورای نگهبان آن را رد می نرم و شروع به مشورت با شورا می کنند. ارتباطشان بی آرامی که با این شورا خیلی خوب است؛ در رفت وآمدشان با شورای نگهبان آنقدر چاره اتفاق می افتد که اعضا در نهایت به تأیید آن رأی می دهند.
جدای از مشکلات اقتصادی که بارها از سوی قضا و قدر و صاحبنظران در مورد این طرح هشدار داده شد، نگاه بوسیله این مجتمع که خود را مجتمع انقلابی نام گذاشته اند، چگونه است؟ مجلسی که با شعار معیشتی روی کار آمده چگونه داخل حال محقق کردن آن است؟ آیا اقدامات آنان از سوی مردم آنقدری باورپذیر است که مقصر گونه موجود را اقبال بدانند؟
اقدامات ارتکاب شده از لفظ نمایندگان چندین ضرر دارد؛ اول اینکه انسان بوسیله همه بدگمان هستند و بدبین پر حرارت غصه می شوند. الان اگر در بین مردم باشید می شنوید که نارضایتی هست. دوم اینکه آن حرکت که محفل دنبال آن است، هیچگاه جستجوگر نمی شود، در برابر وقتی نصیب و قسمت پولی نداشته باشد پس نمی تواند چیزی بدهد. پس ازآن هم که می گویند نوبت فلان اموال را بفروشد و از اول آذر بی آرامی پول آن را به مردم پرداخت کند. ما خراسانی ها به کاری که عملی محو می گوییم «نفخ نیست که در تیغ اش کنند.» نمایندگان می گویند املاک را بفروشید و پس ازآن بیایید این مبالغ را بوسیله مردم بپردازید. اولاً باید بوسیله این نمایندگان گفت که نوبت مشتری از کجا بیاورد؟ با این وضعیت ردی اقتصادی چه کسی این دارایی را می خرد؟ مگر اینکه خود نمایندگان آنها را بخرند؛ لابد خودشان نبوغ خریدن دارند و ما از آن بی خبریم؛ خودشان این املاکی را که در طرح پیش دماغ کرده اند بخرند و پولش را بوسیله حساب دولت بریزند. وگرنه دولت مجبور به اجراست و تا این اموال را بفروشد زمان اضافی از مشت خواهد رفت.
تلخیص اول آذر، تاریخ مورد دیدن نمایندگان که گذشت. پس چگونه می شود؟ از زمانی که این روال از لفظ رئیس کمیسیون ابلاغ شود یک ماه بعد برازنده اجرا می شود؛ از یک ماه بعد هم که طالع ابتدا به فروش این اموال کند به درد امسال آدم نمی خورد. تازه اگر مشتری پای کار باشد. عرض کردم با چنین وضعیتی اقتصادی، خریداری زدودن. سوا اینکه نمایندگان که برخی البته وضع مالی خیلی نوع دوستی دارند، اقدام به سودا دارایی دولتی کنند. حالا بوسیله بنده خدایی که بخاطر نان شبش معطل است گفته اند که اول آذر پولی بوسیله حسابت می ریزند. او هربار هم مراجعه می یواش و می بیند خبری از پول نیست؛ پس بیشتر بوسیله کسانی که این طور تصمیم نابجایی محزون اند فحاشی می درنگ.
اگر منظور مجتمع خدمت به مردم است اول لوایح دولت را مقبول درنگ. ۴ پیرامون پاسبان مجتمع بودم و بارها به همکارانم می گفتم کانون برای تصویب لوایح دولت تشکیل شده است. حالا اگر یکی دوتا طرح غصه در طول سال دادند عیبی ندارد. نه اینکه جای اصل را با دلبستگی عوض کنند؛ ۷۰ لایحه نصیب و قسمت را کنار گذاشتند و طرح های غیرکارشناسی خود را بخاطر تضعیف نوبت و به ستوه آوردن امت جلو می اندازند. این کار عاقلانه ای نیست. با این کارها نه چیزی نصیب ملت می شود و نه مشکلی از مشکلات کشور برطرف می شود.
مجادله مجلس و قضا و قدر و در واقع گلایه نمایندگان این است که دولت هم بوسیله تقلید از طرح ما، استراحت است بوسیله مردم یارانه کمک معیشتی بدهد. اگر نوبت پول دارد چرا اذن این کار را بوسیله مجتمع نداد، و اگر پول ندارد چرا خودش اقدام به این حکم می بطی ء. چه فرقی بین خواسته نمایندگان و تصمیم بخت بود؟
فرقش این است وقتی طالع می گوید که من این مسکوک را به مردم می دهم یعنی در یک جایی پولی داشته و از همان محل می پردازد. وقتی باشگاه می خواهد یک طرحی را بنویسد باید بار مالی آن را از قبل پیش بینی کند؛ نمی تواند بگوید که اقبال موظف است پرداخت نرم. اتفاقاً نمایندگان وقتی دیدند که دولت دارد یک کاری انجام می دهد خواستند که آن را به لقب خودشان کامل کنند. مغایرت دیگر تصمیم نمایندگان با کار نصیب و قسمت این است که وقتی دولت می خواهد پولی را به انسان بپردازد، به نعوظ بلافاصله آن را اجرایی می کند. می گوید در این ۴ ماه این کار را انجام می دهم و برای دولت بعدی غصه هزینه اضافی نمی تراشد. اما وقتی موضوعی را تغییر به عادت کرده اید، باید سال های سال از سوی دولت خواه طالع های بعدی ادا شود. دولت از انبار خویشتن وقوف دارد. پولی را دارد و می خواهد در طول ۴ ماه بین مردم توزیع یواش. این عبث دولت است، اما مجتمع خیر. نمایندگان البته حق دارند طرح بدهند ولی مقدمه باید مشخص کنند که از کجا پولی را به حساب مردم بریزند؛ در نهایت، فقره عوامفریبانه ای است که مجلس ارتکاب داده است.
٭٭٭
نمایندگان مجلس تاکید داشتند که طرح صیقلی یارانه برای تأمین کالاهای اساسی را به تصویب برساند که بالاخره پس از رفع ایراد شورای نگهبان، آن را تبدیل به طریق کردند، اما رادیکال عادت تأمین شرف این طرح است که از عادت فروش اموال دولت محقق می شود؛ بوسیله نشانی فردی که ۴ حوالی پلیس جماعت بوده اید، دلیل مداومت نمایندگان را با وجود کشمکش نوبت و حتی اقتصاددانان چه می دانید؟
اصل ۷۵ قاعده بنیادی می گوید که نمایندگان حق اعطا کردن طرحی را که وهله مالی داشته باشد، ندارند؛ مگر اینکه منابع آن را تأمین کنند. این تأمین منابع به معنی آن است که کاری ادا دهند تا فشارش از جای دیگر به گرده دولت و آدم نیفتد، مثلاً بگویند که دولت فلان فقره را باید ارتکاب بدهد به شرط اینکه گونه آهن جمهوری اسلامی ایران را بفروشد. این تأمین جوهر است. یا بگویند که دژ زوجیت جمهوری و خواه مسکن مجلس را تو بهارستان بفروشد و پولش را در جایی هزینه کند؛ تو این موارد درست است که به حسب ظاهر تأمین مالی صورت گرفته اما در عنصر این گونه نیست، چون اساساً ایفا این کارها امکانپذیر ازاله.
دقیقاً آنچه که از سوی نمایندگان بخاطر تأمین مالی که مورد ایراد شورای حافظ تیمار استراحت محزون بود، ارتکاب شد همین است، یعنی معامله اموال دولتی و سهام بیمه ها و بانک ها و... را راهکار تأمین منابع مالی دانسته اند.
جز می شود راه آهن جمهوری اسلامی را به فرد خواه افرادی فروخت و پولش را درون جایی دیگر هزینه کرد؟ متأسفانه فدایی نمایندگان مجلس یازدهم در این ۶ ماهی که شروع به کار کرده اند، عموماً روی چند موضوع متمرکز شده اند؛ یکی بی حرمتی به رئیس جمهوری، مدیران و وزیران است. هتک حرمت آنان در صحن علنی به آقای باریکه را یادمان هست؛ هر دم به یادش می افتم سراسیمه می شوم که چرا شأن مجلس را اینقدر پایین آوردند؛ از ابتدای مجلس یازدهم تعدادی از تندروها که الان گردانندگان پارلمان هستند با این مرام آمده بودند که رئیس جمهور را استیضاح کنند و رسماً هم این را اعلام می کردند. حالا که با هدایت رهبری این موافقت نیفتاد با مرام اینکه جواب موکلین خود را بدهند دست به امر دیگری زده اند. آنها به مردم قول داده بودند به محض اینکه به جماعت برویم ارزانی از درو دیوار ناحیه خواهد ریخت و طرز معیشتی شما را بسیار خوب خواهیم کرد؛ چون بوسیله این هدف نرسیدند و نخواهند هم رسید، فاتحه به دادن یکسری طرح هایی کرده اند که دولت را با بغرنج روبه رو می درنگ. طالع تا به الان نزدیک به ۷۰ لایحه اقتصادی به کمیسیون داده است. نمایندگان به آن رسیدگی نمی کنند اما به طرح های غیرکارشناسی خودشان بسنده کرده و بنیاد را بخاطر تضعیف دولت مجهز می کنند. یعنی می گویند از در نشد از پنجره؛ نصیب و قسمت را نتوانستیم استیضاح کنیم پس او را فلج کنیم. وزرا را نتوانستیم یکی پس از دیگری از قدرت به والا بیاوریم پس این روش را پیش بکشیم. وگرنه هر آدم عاقلی هر طرحی که می دهد مقدمه در مورد بار مالی آن تامل می کند. شما وقتی به بازار می روید تا خرید کنید، مطلع می بینید که در جیبتان پول هست یا ازاله. نه اینکه اول خرید کنید و سپس با صاحب مغازه بحران کنید تا همسایه ها شما را استثنا کنند و اندیشه کنید که اختصار راهی مشهود می شود. این طرح آقایان هم همین است.
اول جایی را پیشنهاد دادند که خودشان هم می دانستند که آن درآمد محقق شدنی تراشیدن. خب وقتی می دانید که درآمد جستجوگر نمی شود چرا لحظه محفل را می گیرید؟ چرا از طرز های پوپولیستی احمدی نژاد که مرزوبوم را نابود کرد، استفاده می کنید؟ نخست باید یک عین ثابت فاحش کنید؛ یک عین درآمدی جدید، نه آنچه که در بودجه است. چنانچه یک حقیقت جدید پیدا کنید هنر کرده اید. متأسفانه این طور هنری بین آقایان وجود ندارد. طرحی که می دانند وعده مالی آن محقق نمی شود می نویسند و به صحن می آورند، شورای نگهبان آن را رد می نرم و شروع به مشورت با شورا می کنند. ارتباطشان بی آرامی که با این شورا خیلی خوب است؛ در رفت وآمدشان با شورای نگهبان آنقدر چاره اتفاق می افتد که اعضا در نهایت به تأیید آن رأی می دهند.
جدای از مشکلات اقتصادی که بارها از سوی قضا و قدر و صاحبنظران در مورد این طرح هشدار داده شد، نگاه بوسیله این مجتمع که خود را مجتمع انقلابی نام گذاشته اند، چگونه است؟ مجلسی که با شعار معیشتی روی کار آمده چگونه داخل حال محقق کردن آن است؟ آیا اقدامات آنان از سوی مردم آنقدری باورپذیر است که مقصر گونه موجود را اقبال بدانند؟
اقدامات ارتکاب شده از لفظ نمایندگان چندین ضرر دارد؛ اول اینکه انسان بوسیله همه بدگمان هستند و بدبین پر حرارت غصه می شوند. الان اگر در بین مردم باشید می شنوید که نارضایتی هست. دوم اینکه آن حرکت که محفل دنبال آن است، هیچگاه جستجوگر نمی شود، در برابر وقتی نصیب و قسمت پولی نداشته باشد پس نمی تواند چیزی بدهد. پس ازآن هم که می گویند نوبت فلان اموال را بفروشد و از اول آذر بی آرامی پول آن را به مردم پرداخت کند. ما خراسانی ها به کاری که عملی محو می گوییم «نفخ نیست که در تیغ اش کنند.» نمایندگان می گویند املاک را بفروشید و پس ازآن بیایید این مبالغ را بوسیله مردم بپردازید. اولاً باید بوسیله این نمایندگان گفت که نوبت مشتری از کجا بیاورد؟ با این وضعیت ردی اقتصادی چه کسی این دارایی را می خرد؟ مگر اینکه خود نمایندگان آنها را بخرند؛ لابد خودشان نبوغ خریدن دارند و ما از آن بی خبریم؛ خودشان این املاکی را که در طرح پیش دماغ کرده اند بخرند و پولش را بوسیله حساب دولت بریزند. وگرنه دولت مجبور به اجراست و تا این اموال را بفروشد زمان اضافی از مشت خواهد رفت.
تلخیص اول آذر، تاریخ مورد دیدن نمایندگان که گذشت. پس چگونه می شود؟ از زمانی که این روال از لفظ رئیس کمیسیون ابلاغ شود یک ماه بعد برازنده اجرا می شود؛ از یک ماه بعد هم که طالع ابتدا به فروش این اموال کند به درد امسال آدم نمی خورد. تازه اگر مشتری پای کار باشد. عرض کردم با چنین وضعیتی اقتصادی، خریداری زدودن. سوا اینکه نمایندگان که برخی البته وضع مالی خیلی نوع دوستی دارند، اقدام به سودا دارایی دولتی کنند. حالا بوسیله بنده خدایی که بخاطر نان شبش معطل است گفته اند که اول آذر پولی بوسیله حسابت می ریزند. او هربار هم مراجعه می یواش و می بیند خبری از پول نیست؛ پس بیشتر بوسیله کسانی که این طور تصمیم نابجایی محزون اند فحاشی می درنگ.
اگر منظور مجتمع خدمت به مردم است اول لوایح دولت را مقبول درنگ. ۴ پیرامون پاسبان مجتمع بودم و بارها به همکارانم می گفتم کانون برای تصویب لوایح دولت تشکیل شده است. حالا اگر یکی دوتا طرح غصه در طول سال دادند عیبی ندارد. نه اینکه جای اصل را با دلبستگی عوض کنند؛ ۷۰ لایحه نصیب و قسمت را کنار گذاشتند و طرح های غیرکارشناسی خود را بخاطر تضعیف نوبت و به ستوه آوردن امت جلو می اندازند. این کار عاقلانه ای نیست. با این کارها نه چیزی نصیب ملت می شود و نه مشکلی از مشکلات کشور برطرف می شود.
مجادله مجلس و قضا و قدر و در واقع گلایه نمایندگان این است که دولت هم بوسیله تقلید از طرح ما، استراحت است بوسیله مردم یارانه کمک معیشتی بدهد. اگر نوبت پول دارد چرا اذن این کار را بوسیله مجتمع نداد، و اگر پول ندارد چرا خودش اقدام به این حکم می بطی ء. چه فرقی بین خواسته نمایندگان و تصمیم بخت بود؟
فرقش این است وقتی طالع می گوید که من این مسکوک را به مردم می دهم یعنی در یک جایی پولی داشته و از همان محل می پردازد. وقتی باشگاه می خواهد یک طرحی را بنویسد باید بار مالی آن را از قبل پیش بینی کند؛ نمی تواند بگوید که اقبال موظف است پرداخت نرم. اتفاقاً نمایندگان وقتی دیدند که دولت دارد یک کاری انجام می دهد خواستند که آن را به لقب خودشان کامل کنند. مغایرت دیگر تصمیم نمایندگان با کار نصیب و قسمت این است که وقتی دولت می خواهد پولی را به انسان بپردازد، به نعوظ بلافاصله آن را اجرایی می کند. می گوید در این ۴ ماه این کار را انجام می دهم و برای دولت بعدی غصه هزینه اضافی نمی تراشد. اما وقتی موضوعی را تغییر به عادت کرده اید، باید سال های سال از سوی دولت خواه طالع های بعدی ادا شود. دولت از انبار خویشتن وقوف دارد. پولی را دارد و می خواهد در طول ۴ ماه بین مردم توزیع یواش. این عبث دولت است، اما مجتمع خیر. نمایندگان البته حق دارند طرح بدهند ولی مقدمه باید مشخص کنند که از کجا پولی را به حساب مردم بریزند؛ در نهایت، فقره عوامفریبانه ای است که مجلس ارتکاب داده است.
- ۹۹/۰۹/۰۴